چگونه خودخواهی دو انسان، خودخواهی میلیون ها نفر را نادیده گرفت

با اینکه انتخاب بهترین نفر یا گروه در لیست موسیقی مورد علاقه من یکمی دشواره، اما در حال حاضر به نظرم گروه

Pink Floyd، بهترین گروه موسیقی دنیاست. من اولین بار حدود 18 سال پیش با Pink Floyd آشنا شدم. البته تا مدت ها حتی اسم گروه یا شخصی که داشت میخوند رو نمیدونستم. البته چیز عجیبی هم نیست به خاطر اینکه اون موقع نه اینترنت خوبی مثل الان وجود داشت، نه من دستگاهی داشتم که توانایی متصل شدن به اینترنت رو داشته باشه. تنها وسیله ارتباط من با موسیقی یه دستگاه ضبط صوت دو کاست Aiwa بود و مجموعه ای از نوار کاست های کپی شده. اولین آهنگی که از Pink Floyd شنیدم، آهنگ "

 Another Brick In The Wall Part 2" بود. اون موقع حتی یه کلمه از حرفاشون رو هم نمیفهمیدم. وقتی

Roger Waters میگفت "We don't need no education"، من تو ذهنم یه سری کلمات عجیب غریب شکل میگرفت. با این حال، یه لذت نهفته تو گوش کردنش بود که باعث میشد بارها نوار رو برگردونم و گوش بدم. پدرم، که در ورودی من به دنیای آهنگ های قابل شنیدن بود،اون موقع میگفت: "این آهنگ خیلی معروف میشه، ببین کی بهت گفتم!". اگر چه اون آهنگ 20 سال قبل از اینکه من اولین بار بشنومش معروف شده بود، اما حرفش زیاد غلط هم نبود :)

دانشگاه فرصت بزرگی برای جستجو در موسیقی های مختلف بهم داد و اونجا بود که به صورت کامل با تمام شاهکارهای این گروه آشنا شدم. طبیعتا، به خاطر سابقه ای که با آهنگ هاشون داشتم، اوایل فقط آلبوم "

The Wall" رو گوش میدادم. اما رفته رفته که ذهنم از موسیقی های سخیف، بی محتوا و کم ارزشی داخلی به سمت موسیقی های با ارزش تر تکامل پیدا کرد، آلبوم های دیگه شون هم برام جذاب شدن. 

اگه تا حدودی آهنگ های Pink Floyd رو گوش داده باشید، میدونید که این گروه تو هر آلبوم دو تا خواننده داشت که هر کدوم یه سری آهنگ ها رو میخوندن. Roger Waters  گیتار بیس میزد و 

David Gilmour هم گیتاریست گروه بود، هر دو خواننده محسوب میشدن. از یه مقطعی به بعد، به خاطر اختلافات بین این دو نفر که تو اکثر گروه های موسیقی بزرگ رایجه، Roger Waters از گروه خارج میشه و  David Gilmour میمونه و یه گروه با میلیون ها طرفدار. این جدایی برای طرفدارا خیلی دردناک بود. 

من به هیچ عنوان اهل دنبال کردن سلبریتی ها، حتی کسایی که خیلی بهشون علاقه دارم نیستم. برای همین بیشتر وقتا، اگه صحبت اثر تازه ای ازشون در میون باشه، دیر در جریان قرار میگیرم. چند وقت پیش خیلی اتفاقی فهمیدم که سال 2014، Roger Waters مستندی ساخته که شامل سکانس هایی از خودشه که یک خط داستانی داره، و قسمت هایی از کنسرت سال 2011 در روسیه. دیدن این کنسرت رو به همه کسایی حتی تا به حال اسم Pink Floyd  رو نشنیدن هم پیشنهاد میکنم. این کنسرت، یکی از بی نظیرترین اجراهایی بود که من در تمام عمرم دیده بودم. جلوه های تصویری، نور پردازی، طرح های گرافیکی، لباس ها و از همه فراتر، اجرای آهنگ ها، بی اندازه شگفت انگیز بود. نکته ظریفی که وجود داشت این بود که کل گروه، در اجرای چند آهنگ از آلبوم "The Wall" که زمینه مقاومت در برابر حکومت و جنگ ستیزی داره، با لباس های یه شکل نظامی و پرچم هایی با نمادی مثل نماد اتحاد جمایر شوروی اجرا میکردن. این اجرا در کشوری که سال های زیادی درگیر خفقان ناشی از نظام مخوف کمونسیتی بوده و تقریبا هنوز هم هست، خیلی طعنه آمیز و قشنگه. در یکی از آهنگ ها به اسم "

Mother"، راجر واترز میگه:

"Mother, should I trust the government?"

بعد، همزمان با سرت دادن خود Roger به نشونه منفی، رو صفحه پشت سرش به دو زبون روسی و انگلیسی مینویسه: "No Fucking Way". اینجاست که جمعیت چند هزار نفری استادیوم دیوونه میشن و همه فریادی میزنن که انگار حرف دلشون رو گفته.

متاسفانه به همون دلیل اختلاف بین Waters و Gilmour که بالاتر گفتم، اجرای به این قشنگی صدا و گیتار گیلمور رو واقعا کم داشت. درسته که زندگی خودشونه و میتونن که هر کاری دلشون میخواد باهاش بکنن، اما پس خودخواهی ما طرفدارهای بیچاره رو کی باید جواب بده؟!

Roger Waters The Wall